Bodhi bericht: COVID-19 in India, #0 #Compleet

COVID-19 in India, tekst door Herman Kuppers, #0

Beste allemaal

Mag ik even wat van uw tijd vragen nu jullie, onder de ophokplicht, zo druk bezig zijn in je kot? Vorige week werd er een interview van Het Belang Van Limburg met mij online gezet over COVID-19 en India. Een kort interview met enkele onverwachte onnauwkeurigheden. India ligt me erg nauw aan het hart en met de dreigende opmars van corona in India, tikt m’n hart een octaaf hoger. Als arts werk ik al 20 jaar als vrijwilliger in de slums van Bhubaneswar, Delhi en Chennai. Op deze website en in dit artikel kan u meer informatie vinden over onze projecten in India. Dat kan helpen als achtergrond, maar hier wil ik even schrijven over mijn vrees voor onze Indische vrienden en patiënten.

In België zijn we nu bijna drie weken ver in de corona-tijd. Langzaamaan hebben we onze samenleving zien vertragen. De wetenschappers informeren goed en voldoende. Iedereen probeert zich aan de richtlijnen te houden. Richtlijnen die duidelijk zijn, WHO gestuurd en wetenschappelijk ondersteund. Toch voelen enkele sloebers zich geroepen om aandacht tetrekken, tot jolijt van de media. Sommige mondmaskers waren beter van stevige plakband gemaakt, dan was het nieuws misschien meer en grondiger over andere dingen gegaan. Zoals het nijpende probleem van de zorginstellingen, van bejaardentehuizen, gehandicaptenzorg. Of over de moeilijk bereikbare groepen in onze maatschappij: de mensen inarmoede, in marginaliteit, de asielzoekers die er nog altijd zijn, maar uit het beeld verdwenen zijn. Allemaal problemen die er al waren en nu voor een groot deel over het hoofd gezien door de overheid, en voorlopig nog zonder een plan zitten voor het tijdvak na corona.

Een lange inleiding om tot mijn onderwerp te komen: India. Áls het in ons mooie en goed georganiseerde Belgenland soms moeilijk loopt, hoe huppelt ofstrompelt het dan in India..?

Bodhi-Project

Ons Bodhi-Project is een medico-sociale werkgroep die altijd samenwerkt met Indische NGO’s, met focus op rehabilitatie van slumbewoners, telkens met een specifiek ‘Community Based Program’ (CBP). Samen met deze NGO’s trachten we de hele slumgemeenschap te mobiliseren rond solidariteit, veerkracht en zelfbeheer. Daarbij is de revalidatie van kinderen met een handicap een hoofddoel naast de strijd tegen kinderarbeid, kindermisbruik en kinderprostitutie. Maar ook gezondheidszorg en gemeenschapsontwikkeling krijgt onze aandacht. Een essentieel onderdeel in ons activeringswerk is de vorming en kennisoverdracht zodat elk project op termijn onafhankelijk en zelfstandig verder kan werken en Bodhi-Project zich kan richten op nieuwe projecten binnen of buiten deze Indische NGO’s.
Wij werken als Bodhi-Project samen met Indische NGO’s in de slums van Delhi, Bhubaneswaren Chennai.

Hoe blijf je in je kot, als je geen kot hebt?

Als ik mijn indruk over corona en de de gevolgen van de lockdown voor India moet geven, dan kan ik dat best doen door de situatie in Delhi te schetsen. In Delhi werken we met Bodhi-Project in twee slums: Bawana-slum buiten Delhi en Badarpur-slum in de stad. Buiten de mensen die in de rijkere wijken wonen en die voldoende financieën hebben om de maatregelen van de regering te overleven in deze corona-tijden, kan ik vanuit mijn werk zes 'probleemgroepen' onderscheiden...
1) In Delhi leven zeer veel mensen op de straat en van de straat. In bijna elke straat kan je hun kleine winkeltjes vinden waarin ze allerlei dingen verkopen: van street food, groenten of fruit tot sigaretten en kranten of prullaria. Ze zijn schoenmaker, schoenpoetser, krantenverkoper, naaister, kleermaker, fietsenmaker, ... Allemaal “small jobs” in informele economie waarmee ze van dag tot dag kunnen overleven. Met de plotse lockdown die ze totaal niet hebben zien aankomen, valt dit allemaal weg. Alle winkeltjes moeten sluiten, niemand kan nog iets verdienen, overleven wordt een moeilijke opdracht.
2) Een tweede groep mensen zijn de mannen en vrouwen die in hotels en restaurants werken als kok, afwasser, receptionist, tafeldienst, poetsdienst, ... Zij werken zeer hard gedurende lange uren tegen een laag loon dat nu plots volledig wegvalt. Hun collega’s in de vele kleine werkhuizen, naaiateliers en winkels zitten in dezelfde penibele situatie.
3) Een zeer groot deel van de economie in Delhi draait helemaal op binnenlandse migratie, “the interstate movement of migrant workers”. Mensen die uit de rand van Delhi of zelfs van andere Staten komen. Meestal straatarm en op zoek naar overlevingskansen in de stad Delhi.
Met de afkondiging van de lockdown en het bijna gelijktijdig stilleggen van het spoorverkeer, geraken deze mensen de stad niet meer uit. Ze zitten vast in Delhi, zonder voedselvoorraad, zonder werk, zonder inkomsten en zonder onderdak. Want met het eindigen van hun werkcontract, verviel onmiddellijk ook de huur van hun onderkomen. In grote groepen zijn ze te voet op tocht gegaan naar hun dorpen, waar ze hopelijk kunnen terugvallen op hun familie. Deze mensen zijn wanhopig, vinden enkel afgesloten steden op hun tocht met politie die hardhandig optreedt. Ze vechten niet alleen tegen honger en dorst maar ook tegen het stigma van ”virusdragers”, zowel in Delhi als in hun eigen dorpen waar men hun terugkomst nu met veel argwaan bekijkt. Zowel voor hun verplichte immobilisatie in Delhi als voor hun terugkeer naar hun dorpen heeft de overheid geen stappen genomen om de mensen te voorzien in steun, voeding en drank of beschermende maatregelen tegen besmetting met corona. Soms worden ze onderweg door de politie besproeid met een ontsmettingsmiddel zoals bleekwater voordat ze verder mogen stappen. Nu, na 6 dagen, stelt de stad Delhi shelter en voedsel ter beschikking voor de interstate migrants die niet meer uit de stad geraakten.
4) In Delhi zijn er de vele vluchtelingenkampen, o.a. Rohingya uit Myanmar en moslims uit Pakistan. Deze mensen leven in overvolle en dikwijls onhygiënische kampen, met een groot risico op corona uitbraak.
5) Daarnaast hebben we de slums in Delhi en Bhubaneswar waar wij werken.
6) Helemaal buiten beeld vallen de Tribes: de stammen die apart leven in de jungle of in de bergdorpen zoals die van Orissa. Ik heb er geen idee van hoe dit coronaverhaal voor hen zal aflopen. Ook mijn vrienden in de NGO’s hebben nu weinig contactmogelijkheden om deze mensen op te volgen en dat geeft veel bijkomende onrust.

Het risico dat de armoede het coronavirus voor zal zijn is erg groot.

Een groot drama is aan het broeden. Niemand van de groepen hierboven genoemd heeft een verzekering. Niet voor ziekte, voor zorg, voor bijstand in problemen, voor werkverlet. Niets. Bij problemen staat de poort naar armoede wijd open.

In de Badarpur-slum hebben we enkele jaren geleden samen met de slumgemeenschap een eigen mutualiteitsproject opgestart als proefproject voor de andere slums waar we werken. Met de naderende invasie van corona, ook in deze slum, zal dit zeker onder druk komen te staan....
In deze slums hebben we Health Workers opgeleid die nu proberen de kinderen met een handicap te helpen. Deze kinderen zijn erg kwetsbaar en lopen een verschrikkelijk groot risico. De meerderheid van de mensen in India hebben geen benul van social distancing, handwashing en sanitising. Op elke foto in kranten zoals ‘The Hindu’ of ‘Times of India’ kan je de mensen steeds in trosjes bij elkaar zien staan of aanschuivend in dichte rijen.

Door de lockdown mag niemand zich verplaatsen dus kan er ook niemand van de NGO’s nog de slums in en de mensen in de slums kunnen niet naar buiten. Zij kunnen dus niet gaan werken enhebben geen inkomsten meer. Armoede loert op elke hoek in de slum. De spanningen zullen onherroepelijk oplopen, agressie zal toenemen. Vooral vrouwen zullen het slachtoffer zijn. Moeders die hun familie moeten voeden, zieken moeten verzorgen, zelf ondervoed zijn en in grote armoede leven. Hun leven is al onvoorstelbaar hard, met het risico van huiselijk geweld door hun gefrustreerde echtgenoot er nog eens bovenop.

Het risico dat de armoede het coronavirus voor zal zijn is erg groot.

Het stigma van “virusverspreiders”

De centrale overheid heeft de beslissing tot het instellen van een Lockdown overhaast en onverwacht aangekondigd, met slechts 4 uur tijd om regelingen te treffen. Daarnaast was dit zonder voldoende overleg met de verschillende Staten en Union Territories. Daardoor kwamen de Staten in de problemen om tijdig maatregelen te kunnen nemen. Iedere Staat probeert nu oplossingen te vinden, ieder op zijn eigen manier. Sommigen relatief goed, zoals Orisa, maar voor de meesten is het knip en plakwerk. De gevolgen zijn desastreus.

Zonder goede informatie wisten heel wat mensen niet wat er gaande was en waarom een lockdown nodig was. Met als gevolg dat er tal van verhalen circuleerden over een erg besmettelijk en dodelijk virus dat onder de mensen zit, met fake news en veronderstellingen die al snel als de waarheid circuleerden. De arbeidsmigranten probeerden daarom zo snel mogelijk Delhi te verlaten, in de hoop te ontsnappen aan het virus en veilig thuis te kunnen blijven. Met een stormloop op bussen en treinen tot gevolg. Toen wat later alle treinen en bussen werden stilgelegd, kwam een massale voettocht op gang waarbij de mensen honderden kilometers gingen stappen op weg naar hun dorp in de hoop daar veilig te zijn voor dat dodelijke virus en wat eten en drinken te hebben. Onderweg zijn ze soms slachtoffer van het stigma van ‘virusverspreiders’, waarbij de politie soms hardhandig kan optreden. Ze zijn op stap met weinig voedsel en amper geld voor onderweg. Het aantal doden onder hen zou al groter zijn dan het aantal slachtoffers van corona, maar ook dat kan fake news zijn.

Stigma en angst zijn het gevolg van onwetendheid over corona en hoe dit virus zich verspreid. Mensen die al gediscrimineerd zijn, krijgen daar nu bovenop nog eens de schuld van de verspreiding van corona, wat door fake news en valse informatie nog meer wordt versterkt. Er zijn vooral drie groepen die nu slachtoffer zijn van het stigma ‘virusverspreiders’ te zijn.

1) Een eerste groep zijn de mensen in quarantaine, die nu als een “bewezen infectiebron” worden gezien. Er zijn Staten die ethische codes aan hun laars lappen en de woningen van deze mensen markeren met stickers. Er zijn al berichten van mensen die daarom uit hun woning verjaagd zijn door buurtbewoners.

2) Een tweede groep zijn de gezondheidswerkers: van dokters tot ziekenhuispersoneel. Dit omdat de massa vreest dat ze besmettelijk zijn omdat ze met dit soort patiënten werken.

3) En als derde groep, de mensen die al gediscrimineerd waren; migranten, moslims, Dalits. De ideale zondebokken.

Het zou een zegen zijn als de overheid beter en gerichter zou informeren over het virus, over het stigma en over preventieve maatregelen als een eerste stap. Maar dat lijkt een utopie.

Vernielingstochten

Daarbovenop zijn er de vervolgingen van Moslims, waarvan wij hier in Europa weinig of niets horen. Vorige week ontving ik Frontline, een van de Indische magazines die ik volg omwille van mijn werk in India.
BJP-ministers (n.v.d.r. een Indische politieke partij) hitsen in het openbaar de Hindoe-nationalisten op om moslims aan te vallen. Op 23 februari begon in Delhi een vierdaagse vernielingstocht doorheen de stad, gericht tegen de moslims. Winkels werden kort en klein geslagen, er werd brand gesticht, mensen werden afgeslagen, er vielen doden...
Dit voor ons onbekende drama is het gevolg van de ultranationalistische Hindoepartij die aan de macht is: de BJP van Modi met hun slagvaardige militante groep RSS. Na de moeilijk te begrijpen beslissing in Jammu en Kasjmir, volgde een beslissing die de gemeenschappen opnieuw tegen elkaar opzet: the Citizenship Amendement Act (2019 CAA), the National Population Register (NPC) en National Register of Citizens (NRC). Er waren in heel India betogingen bezig tegen deze drie verordeningen. Vooral moslims en binnenlandse immigranten zijn het slachtoffer. Wie niet kan bewijzen dat hij Indiër is, moet de gevolgen dragen. Wie geen Indisch burgerschap heeft, valt uit alle voorzieningen, kan niet gaan stemmen, heeft geen recht op steun, kan geen openbaar ambt bekleden, ... In onze projecten zijn er dus grote problemen te voorzien, los van het Coronavirus. In Delhi zijn onze slums, Bawana en Badarpur, overwegend moslim. In Chennai zijn de mensen van OfERR (de Tamil vluchtelingenkampen waarin we werken), volop bezig met hun documenten op te zoeken. Maar door de oorlog in Sri Lanka is bijna alles verloren. In Bhubaneswar zijn het vooral binnenlandse migranten die in de slums leven. De meesten kunnen niet lezen en hebben geen documenten. Sommigen komen uit dorpen waar geen geboorte-akten werden gemaakt of hun naam met fouten werd genoteerd. Dalitorganisaties vergelijken deze wetten met de Nürnbergwet waarbij Joden werden gelokaliseerd en geregistreerd, hun burgerrechten werden ontnomen en ze naar concentratiekampen werden afgevoerd. Golwalkar, in die tijd de leider van RSS, onderdeel van BJP, bejubelde deze Naziwet. Modi noemt Golwalkar zijn goeroe... Dat klinkt allemaal dramatisch voor ons, maar het is de realiteit in India.

In verband met deze problematiek voeg ik in bijlage een goed overzichtsartikel toe van ArundhatiRoy (auteur van 'De God van Kleine Dingen', 'Het ministerie van Opperst Geluk') en een 'Aftermath of Riots' uit Frontline. Het lijkt alsof ik een apocalyptisch beeld oproep wat tegen mijn positieve levenswijze is, maar toch vrees ik dat dit is wat India te wachten staat. Een niet alleen India... Ook Afrika, Syrië, Palestina, alle vluchtelingenkampen waar mannen, vrouwen, gezinnen met kinderen als ratten in de val zitten, ... Laat me toe te eindigen met een gedicht van Tagore. Een gedicht over de rust van het Indische dorp, zoals het nog steeds kan zijn in het binnenland van Tamil Nadu en Kerala, van Orissa en Haryana, eigenlijk overal in het mooie India, Incredible India.

‍

Zorg goed voor jezelf en voor je naasten en hou je kot zuiver en gezond!
Herman Kuppers (herman.kuppers@gmail.com)

N.b.: Indien nodig zijn wij steeds bereid tot een gesprek over de verdere ontwikkelingen in India, zowel inzake de corona problematiek als inzake de nationale politiek. Ik heb om de twee dagen contact met de projecten en hun lokale toestand.

Een veerboot

Een veerboot steekt de rivier over, keert weer.

Sommigen gaan naar huis, anderen gaan weg van huis.

Twee dorpen op twee oevers kennen elkaar.

Van ochtend tot avond varen mensen heen en weer.

Ergens anders grijpen zovele conflicten plaats, zovele rampen;

geschiedenis wordt gemaakt, ongedaan gemaakt, herschreven.

Schuimend op cascades van verspild bloed

zwellen en barsten gouden kronen als zeepbellen.

De recentste hunkeringen en verlangens van de beschaving

geven gif over als zoete teugen.

Hier, op twee oevers, staren twee dorpen naar elkaar,