De drie Kuifjes, onderweg van Bhubaneswar naar Chennai
Van op 10 kilometer hoogte schrijf ik dit kort maar veelzeggende stukje. We hebben hier in Bhubaneswar een ontzettend mooie, leerzame periode achter de rug en zijn blij en dankbaar dat we in het project hebben kunnen en mogen meedraaien. We zijn ook rijker… Rijker op het vlak van ervaringen, gebeurtenissen, inzichten, ideeën en zoveel meer. We hebben ontzettend veel kunnen leren van Valentin en Herman, de teams van Delhi en Bhubaneswar, de mensen rondom ons de afgelopen vier weken, de kinderen, en niet te vergeten, India zelf. Wat een ongelofelijk mooi maar tegelijk ook lelijk land… Van uitgestrekte groene vlaktes met palmbomen, rivieren en stranden tot uitgestrekte bruine slums met elektriciteitspalen, modderplassen en afval. In het tweede deel van de vorige zin hebben we 95% van onze tijd gespendeerd en wonen de gehandicapte kinderen alsook de health workers. Hier hebben we liters “bloed”, zweet en tranen achtergelaten, maar ook veel gelachen, geknuffeld, geapprecieerd, geapplaudisseerd, geleerd en liefde gedeeld. Niet alleen hebben Herman en Valentin ons met deze stage de kans gegeven om uit onze comfortzone te stappen, maar ook wij hebben ons best gedaan en zijn erin geslaagd om hen uit die van hun te trekken. We kunnen eigenlijk blijven zeggen hoe dankbaar we zijn dat we vier weken hebben mogen meedraaien om de kinderen mogelijks een betere toekomst te kunnen geven. India en al haar charmes tezamen met alle kinderen zullen voor altijd een groot deel van ons hart beheersen en we kijken er naar uit om in de toekomst terug te komen (bij deze: “belofte maakt schuld”).
Evelyne
De twee Veteranen, onderweg van Erode naar Chennai
Balans na 4 weken werken in Bodhi-Project. 4 warme weken in India. Niet alleen warm door het tropische en vochtige weer. Ook het samenleven met onze studenten Elfi, Marie en Evelyne, EME of “De Drie Kuifjes”, was zeer aangenaam. Hun inzet, toewijding, creativiteit en patiëntgericht werken was voorbeeldig. Dus een positieve balans, zonder twijfel. Wat hebben de studenten geleerd. Werken in een slum is vermoeiend. Lichamelijk vraagt het veel om actief en geconcentreerd te blijven bij 35 graden en meer. Ook mentaal is het werken in de slums zwaar. De pathologie die we zien is dikwijls uitzichtloos, een handicap is stigmatiserend en een sociaal taboe, de ouders zijn zelden gemotiveerd om een inspanning te doen voor hun kind, en armoede is op zich al een ellende. De afstandelijke academische theorie is hier plots levendige realiteit, met gekwetste, lieve kinderen die zelden geknuffeld worden. Aangrijpend voor jonge mensen zoals onze Kuifjes. Maar ook voor ons is het dikwijls slikken. Onze studenten hebben ook geleerd om met hun theoretische kennis toch de uitdaging aan te gaan om haalbare en praktische oplossingen te vinden voor onmogelijke problemen. En dat telkens opnieuw en voor elk kind. Ze hebben geleerd om ook rekening te houden met de context van hun patiëntjes. En die context is breed; het huisje waarin ze wonen, met dikwijls maar een kamer waarin de hele familie moet leven, de dagdagelijkse strijd van de ouders om te overleven, de vreselijke schaduw van armoede die altijd en overal opduikt. Het doembeeld van hun vader die in een dronken bui hun moeder slaat…. En vooral, dat weerloze, zorgafhankelijke kind met die ellendige, discriminerende handicap die hen voor het leven tekent. Toch zijn onze Kuifjes nooit met tegenzin gaan werken. Integendeel, lees hun verslagen er maar op na! Een tweede context waarin onze patiënten leven is de slumgemeenschap, die gaat van erg coöperatief over afstandelijk tot duidelijk agressief. Zowel in Delhi als in Bhubaneswar proberen we in Community Based Programs te werken, maar dat lukt niet altijd. Soms kiezen we om eerst het patiëntje al te behandelen voordat een CBP kan opgestart worden. En dan is er de bredere context, India als land. De “grootste democratie ter wereld”, met een fundamentalistisch nationalistische regering. De ongelooflijk diepe kloof tussen arm en rijk, een kloof die met de dag groeit. Gemeenschappen die tegen elkaar worden opgezet, met deze week nog de ongelooflijke beslissing over Jumma & Kasjmir, een beslissing die al lang is voorbereid, maar nu, erg kort na de verkiezingsoverwinning van BJP kan uitgevoerd worden. Duidelijk bedoeld om provocerend te verdelen. Als toerist ziet of voelt men de spanning niet, maar in de slums, en door de manier waarop wij met de lokale mensen werken zitten we er midden in. Ook dit hebben onze studenten leren zien. En ze hebben leren “zien”, kijken om te kunnen zien, observeren, waarnemen, de belangrijkste eigenschap van een goede zorgverlener. De lichaamstaal, de ogen en handen van ouders zeggen soms veel meer dan hun antwoord op onze vragen. De foto aan de muur waar het hele gezin op staat, behalve de zoon of dochter met een handicap, de krukken die aan dezelfde muur hangen, onder de spinnenwebben, de ongekamde haren van het kind, de erg lange en vuile nagels…. maar ook de zorgvuldigheid waarmee een moeder haar kind helpt met drinken, de blinkende ogen van onze health workers, de moeder die ook voor andere kinderen met een handicap zorgt. Belangrijk om te “zien”, te bevragen, en af te toetsen wat hen gelukkig maakt ondanks de slum. Als dokter, kinesist of zorgverlener moet je in lichaam, hart en ziel van je patiënt(je) kunnen kruipen, moet je kunnen zien met hun ogen, horen met hun oren, en vooral denken vanuit hun rolstoel, vanuit hun lichaam-met-een-hoek-af. Dan pas kunnen we aan de slag, samen met het kind. Elke avond was mijn vaste vraag ”… en, hoe is het gegaan vandaag ...” Dikwijls was dat de aanzet tot wat “filosofische” gesprekken maar ook tot flinke lachbuien. De schuchtere studenten van de eerste dagen, op stap met “twee heren van stand” werden langzaamaan onze “Drie Kuifjes” in India. Drie stevige meiden met een helder verstand, een gezonde dosis empathie, en een peperkoeken hart, waar sinds kort een onuitwisbaar Indisch smaakje aan zit. Dus geen balans van hun werk in India. Wel een oprecht “dhanyavaad”, dank voor alles.
Herman & Valentin
