Een dag vol verschillende emoties... Vanochtend konden we onze felgemiste Indische wederhelften Valentin en Herman terug verwelkomen. Een leuk weerzien met twee heren die in de afgelopen vier weken tijd veel voor ons zijn gaan betekenen. Samen met Gladston, een vriend van Herman die hier professor is aan Loyola College, en een van zijn studenten bezoeken we met ons vijven de “Kapaleeshwarar Temple”. Deze hindoeïstische tempel is gewijd aan Lord Shiva en zijn vrouw Parvati. Prachtige Dravidiaanse architectuur, maar de stenen zijn heet onder onze voetjes en we moeten een beetje van schaduwplek naar schaduwplek huppelen (nvdr: ook hier telkens de schoenen uitdoen). Ook al hebben we hen een week niet gezien, de sfeer is weer op en top aanwezig alsof ze niet zijn weggeweest en we vergeten dat we hen straks weer zullen moeten uitzwaaien. Na het tempelbezoek gaan we samen voor de laatste keer iets eten in The Mallu Joint, waar men eet op bananenbladeren in plaats van borden. Ook hier hebben ze weer compleet andere gerechten, maar opnieuw stuk voor stuk heerlijk. Dan gaat het ineens heel snel: binnen de paar minuten is de taxi er, moeten we afscheid nemen van Herman en Valentin maar ook van Marie... Na vier weken heel nauw samenleven en elk moment delen is er een enorm sterke band gegroeid tussen ons door het delen van alle mooie maar ook moeilijke momenten. We zouden hen liever nog niet loslaten, maar het moet (al dan niet met traantjes) want Elfi en ik blijven nog een weekje extra in Chennai bij Gladston en zijn vrouw Florina. Als de taxi vertrekt, zwaaien we voor de laatste keer om vervolgens opnieuw bij Gladston in te stappen en naar Saint Thomas mountain te rijden. Een mooie berg met een uitgestrekt uitzicht en een christelijke kerk erbovenop, waarbij Gladston de rol van gids Herman overneemt. Net zoals met Herman en Valentin kunnen we ook met Gladston even filosoferen over religies en atheïsme terwijl we genieten van het uitzicht. Achteraf zet hij ons terug af in het hotel om de dag even te verwerken, ons op te frissen en klaar te maken voor het avondeten. Ook ’s avonds nieuwe gerechtjes en… bananenbladeren zonder bestek. We hebben er dus toch aan moeten toegeven om met één hand te eten want na 4 weken tóch steeds met bestek te mogen eten, dachten we dat we eraan waren ontsnapt. Achja, the full Indian experience maar het zal toch nog even wennen zijn.
Evelyne & Elfi
