Even de benen strekken, na gisteren en vandaag in totaal zo’n 16 uur in de auto te hebben doorgebracht. Met drieën op de achterbank. En drie rugzakken erbij. Afgezien daarvan viel het goed mee: mooi uitzicht, muziekje erbij, hier en daar wat uitleg van Gladston en een thee-pauzetje. Omdat het plan niét volgens plan ging (the Indian way) zijn we gisteren niet in Coimbatore, maar in Madurai gestrand. De nacht brachten we door bij Jezuïeten: een aparte kamer voor ons twee met een ziekenhuisbed en een matras op de grond, geen airco maar wel muggen. Goed ingesprayd met ‘Deet’ (N,N-di-ethyl-meta-tolueenamide) kruipen we bovenop onze wol, want eronder is het te heet. Na een korte nacht vertrekken we plusminus fris en monter om 6 uur richting de Meenakshi Amman: een tempel waarbij het kastensysteem niet meetelde, en waar een vrouwelijke god aanbeden wordt. We mogen geen gsm’s en andere elektronica mee naar binnen nemen dus foto’s van deze prachtige architectuur ontbreken. Na het bezoek reizen we door naar Coimbatore waar we 5 uur later aankomen: we bezoeken het Inbavanam project (Happy Forest) dat Gladston en Flo hier gestart zijn. Een community based project, waarbij ze stukken land verdelen aan de dorpelingen, die op hun beurt hier aan landbouw mogen doen. De bedoeling is dat het een sustainable project wordt, is en blijft (een samenwerking met het Bodhi-Project wordt nog onderzocht). Elk meisje uit het dorp mag een boompje planten en ook wij mogen er eentje kiezen en planten. De meisjes zijn heel enthousiast, spreken goed Engels en willen heel veel foto’s nemen. We worden weer hartelijk ontvangen en kunnen op die manier opnieuw genieten van de Indische gastvrijheid. Maar ook de tijd van afscheid nemen komt er weer aan, we geven een groepsknuffel aan de meisjes, en zeggen ook “tot ziens” tegen Gladston en Flo. Elfi en ik zullen alleen doorgaan naar Coonoor voor twee dagen om uiteindelijk zaterdagochtend aan onze 24uurs reis naar huis te beginnen. Coonoor is een dorpje in de bergen en je geraakt er enkel via smalle haarspeldbochten, kronkelweggetjes en steile hellingen. Onze taxichauffeur loodst de auto twee uur lang van in het dal tot op de top en stopt op de mooiste plekjes zodat we kort van het uitzicht kunnen genieten en foto’s kunnen maken. Langs de weg zitten talrijke groepjes apen die de auto’s en motors volgen en in de bomen slingeren. Bij het hotel zitten er ook apen, want we moeten ramen en deuren gesloten houden zodat ze niks kunnen komen stelen vannacht. De Kuifjes hebben honger, en nu begint het grootste avontuur... Blijkbaar is het restaurant aan ons hotel aan het renoveren en kunnen we er niet eten waardoor we zelf op pad moeten om iets te kunnen gaan eten. Vooruit dan maar, al snelwandelend op zoek naar een restaurant. 1 kilometer verderop komen we aan bij een redelijk goed uitziende pizzeria en ernaast een fruitwinkel. Bananen en pizza, de ideale combinatie! Terug sjokken naar het hotel, pizza verorberen en filmpje kijken, slaapwel!
Evelyne
