Triiiiiiiiiiiing, aldus onze wekker om 5:00u deze morgen. We vertrekken naar... de Taj Mahal en een van de andere projecten van TARA, namelijk Nicau. Het is drie uur rijden vanuit Delhi maar we hebben het er heel erg voor over en hebben Herman en Valentin gelukkig kunnen overtuigen. Eenmaal aangekomen voelen we de hitte snel stijgen: de gevoelstemperatuur wordt uiteindelijk 42° en het is voornamelijk zweten. Tijdens het wandelen zien we een stukje verderop de Taj Mahal opdoemen tussen de bomen: wat een verschijning. Het gebouw behoort tot de zeven wereldwonderen en is prachtig om te zien, maar velen weten niet dat er een duistere geschiedenis achter schuilt. In de tijd van het Mogolrijk heerst Shah Jahan van 1628 tot 1658 ‘samen’ met zijn vrouw Mumtaz Mahal, één van zijn 6000 vrouwen. Hij ‘schenkt’ haar veertien kinderen, hetgeen ze bij haar laatste kind met de dood moest bekopen. Shah Jahan’s weemoed en rouw is zo groot dat hij de Taj Mahal laat bouwen om deze als graftombe te gebruiken voor zijn overleden vrouw en steekt er bakken vol publiek geld in, hetgeen tijdens de periode van hongersnood absoluut niet prioritair zou mogen zijn. Duizenden mensen sterven onder zijn heerschappij ten gevolge van zijn nalatigheid. Desondanks is de architectuur lumineus fenomenaal. Na een korte pauze met liters water en wat frisdrank (even bijtanken met al dat gezweet), vertrekken we opnieuw voor een ritje van 80km naar Nicau. Weer veel knikkebollen onderweg maar we komen relatief snel aan als we de Indische standaarden moeten geloven. De kinderen ontvangen ons zoals overal met veel liefde en bloemetjes en om niet met lege handen aan te komen, delen we ook iets uit. Ook hier zien we patiënten, waaronder een meisje met atypische klachten in beide benen. Herman onderzoekt haar en stelt vast dat het verhaal eigenlijk niet goed samenhangt. Zijn alarmbellen gaan rinkelen en hij vraagt of er bij haar thuis iets is voorgevallen dat haar ongelukkig maakt. Ze antwoordt dat ze vijf maanden geleden haar mama is verloren en tot op de dag van vandaag kent men de doodsoorzaak niet. Dat maakt het voor haar nog moeilijker en ze geeft ook aan dat ze graag alleen is en enkel van de nacht houdt. Na het gesprek met Herman voelde ze zich enigszins iets beter en zo kunnen we zien dat zaken zoals rouw ook hier op dezelfde manier verlopen en verwerkt worden. Herman zal tijdens zijn volgende India-reis in november opnieuw met het meisje spreken en ze geeft uit zichzelf aan dat ze de hoop niet zal opgeven. Ze belooft om elke dag met de moeder van haar vriendin Measum te spreken. Om af te sluiten in Nicau bekijken we bij de mensen thuis hoe de typische Bangles (de bekende glazen armbandjes) versierd worden: we zien nu enkel de ouders bezig maar toch ziet men daarbij nog vreselijk vaak kinderarbeid. Het TARA-project probeert dit tegen te gaan en is op goede weg door educatie te geven, kinderen te stimuleren om naar school te (blijven) gaan en gratis bijles te organiseren. Bij het zien van een ander patiëntje begint het plots te stortregenen en zijn we op een paar seconden tijd volledig doorweekt, maar we hebben tijd om op te drogen tijdens de terugreis naar Delhi waar we de dag afsluiten met een typische Zuid-Indische maaltijd. Morgen vertrekken we naar het Ruchika-Project in Bhubaneswar.
Groetjes de drie Kuifjes
