Nu zijn alle Kuifjes terug thuis. Evelyne kijkt even achterom, naar die hectische maand werken in Bodhi-Project;
Een terugblik op de voorbije vier weken in het Ruchika-/Bodhi-project. Opnieuw vanop 10 kilometer hoogte en dit keer ook vanuit de transit zones (luchthavengebied), reflecteer ik over alles dat ik de afgelopen weken heb mogen meemaken. Grotendeels voor mezelf, om deze periode voor altijd te kunnen koesteren. Maar ook voor jullie, facebookvolgers, zodat jullie nogmaals door mijn ogen kunnen meekijken en het nut van dit project nog meer zullen inzien. Ik zal beginnen met mijn emoties. Heel veel verschillende emoties. Van extreem geluk tot tranen met tuiten. In vier weken tijd heb ik meer gezien en meegemaakt dan mijn 21 lentes bij elkaar. De armoede, de miserie, het verdriet en de machteloosheid van de ouders zijn groot in India, zeker in contrast met de luxueuze weelderige hotels en families die tot de rijksten ter wereld behoren. Die laatsten zorgen er ook voor dat de armoedegrens is opgetrokken tot $1.9, om mee te overleven als gezin per dag. Mijn eigen machteloosheid waarmee ik altijd opnieuw geconfronteerd wordt. Maar ergens ook de power die ik vanbinnen voel om in een project te werken dat, naast het (para)medische aspect, ook o.a. armoede tracht aan te pakken. Het Bodhi-project bevat naast het Ruchika-project ook andere projecten waaronder TARA in Delhi, dat zich focust op Fair Trade, productie en verkoop, en het tegengaan van uitbuiting van de tewerkgestelden. Ook kinderarbeid wordt aangepakt, onder andere bij het produceren van de bekende bangle-armbanden in een van de dorpen, Nikau village, die we ook bezocht hebben. Compleet nieuwe vormen van blij zijn en ontroering overvielen me dus meermaals, door te zien hoe veel mensen in en rond deze projecten daadwerkelijk vooruitstrevend willen zijn en een verschil willen maken. India, met haar mooie uitgestrekte groene landschappen, rijstvelden en theeplantages. Maar ook India, met haar enorm vervuilde straten, plastic afvalbergen, slums en torenhoge gebouwen zonder stromend water. En hoewel wij niet echt met criminaliteit in contact zijn gekomen, is het hier wel groots aanwezig. Verkrachtingen, openbaar dronkenschap, drugsverslaafden, ellenlange rijen voor de lokale drankwinkels, mannen die zat thuiskomen en hun vrouw ervan langs geven, ook dit is deel van het India dat we hebben gezien. En wij, als drie Kuifjes, hebben met onze hoogst mogelijke graad van toewijding en empathisch vermogen opnieuw hier het verschil proberen te maken. Herman en Valentin al voor de 21ste en 15e keer, en Marie, Elfi en ik als de drie Kuifjes voor de eerste keer. Ikzelf, en de andere twee Kuifjes ook zeer zeker, zijn dankbaar dat het dit jaar onze beurt was om de gehandicapte kinderen in de slums op te vangen en vooruit te helpen. Niet enkel door hen te behandelen op het moment dat we in India zijn, maar ook door ervoor te zorgen dat het een sustainable project is: het opleiden van de lokale health workers is daar een onderdeel van, omdat alle “children with special needs” nood hebben aan consistente behandelingen, liefde en “erbij horen”. Van mijn vier weken in het project is elke dag een machtige ervaring om voor eeuwig bij me te dragen. Groots om te zien, maar als ik zou zeggen dat ik het niet zwaar heb gehad, zou ik liegen en waar zou mijn menselijkheid dan zijn? Geen enkel kind heeft me onberoerd gelaten en zelfs ik, hoewel diegenen die mij kennen mij beschrijven als een sneltrein die enkel gestopt kan worden met de noodrem, stil werd van alle schrijnende situaties om me heen en de tranen niet meer kon bedwingen. Natuurlijk zijn er hier situaties geweest die me nóg meer geraakt hebben dan andere, waar ik nog meer moest slikken en waar mijn machteloosheid nog hoger opliep, maar elk kind zal me altijd bijblijven en zal ik terug opzoeken tijdens mijn volgende India-reis. En… zoals Herman en Berte in het begin van onze reis al schreven, zijn we misschien een berg zand aan het verplaatsen met een koffielepeltje maar door elk jaar opnieuw meerdere keren met dat lepeltje te vertrekken en eenmaal per jaar drie studenten revalidatiewetenschappen en kinesitherapie mee te nemen die elk ook hun eigen lepeltje meenemen, komt dat uiteindelijk wel tot soeplepels, emmers en zelfs kruiwagens vol… Ik hoop dat jullie hebben genoten van de dagverslagen en van India door mijn ogen…
Evelyne, over and out, maar mét vervolg !
