We verkennen Bharatpur, een sloppenwijk (slum) in Bhubaneswar, samen met Saroj, de social worker die de lokale netwerken kent en hiertoe is opgeleid, de kinesist en de health worker. De health worker is een vrijwilligster die in het Ruchika project opleidingen krijgt en bijvoorbeeld via de kinesist te horen krijgt hoe ze best met elk kind individeel de oefeningen opvolgt. Je merkt dat ze een grote vertrouwensband heeft met de gezinnen en de kennis van de lokale cultuur is essentieel hiervoor. We bezoeken vijf kinderen met cerebral palsy. Zij doen hun oefeningen met ons erbij. Herman adviseert het team en de ouders met medische informatie en behandelingsrichtlijnen. Eén kindje is erg kortadamig en moet meteen naar het ziekenhuis gaan. Het grijpt ons allen aan hoe ziek het kindje is en dat de ouders niet naar het ziekenhuis gaan omdat ze dit niet kunnen betalen. Saroj regelt vervoer en bekijkt met de gemeenschap wie kan bijleggen. Het voor hen betalen is geen structurele oplossing, daarom werkt Ruchika met community based programs. Het blijft opvallen hoe problemen van individuele gezinnen, die van de gemeenschap worden. Iedereen leeft op straat. Patiënten vinden het ook niet erg dat we Herman volgen tijdens zijn consultaties als dokter. We wandelen mee in de huiskamers. Het is erg aangrijpend hoe het systeem toch mooi in elkaar zit, eigenlijk gelijkaardig is aan België en er mensen aan mee werken. Zeker als je bedenkt dat het kastensysteem nog erg leeft. Het project waarin Herman vaak zorgt voor een theoretisch kader zorgt echt voor een mentaliteitsswitch. In heel India zijn er initiatieven en NGO's die pogingen doen. Sommigen hebben nog de neiging om gewoon geld te geven zonder opvolging. Zo liet een andere groepering in de buurt een handicap opereren zonder revalidatie achteraf waardoor de persoon ineens helemaal niet meer kon stappen. Gelukkig kan Ruchika mensen "aansteken" en bezielen.
In de namiddag bezoeken we een Dhauli met Herman en Saroj. Het is een witte boeddhistische stoepa die Japan cadeau deed als bedank voor de indroductie van het Boeddhisme in hun land. In Kalinga werd in 269 v.c. een oorlog gewonnen door Mauryakeizer Ashoka. Toen hij tot aan zijn knieën in het bloed stond had hij echter spijt van zijn daden en bekeerde hij zich tot het Boeddhisme. Hij publiceerde een nieuwe visie op rotstafels in delen van het rijk, waaronder ook eentje aan de voet van de heuvel! Het wiel van Ashoka is te vinden in de vlag van India. Het is bijzonder dat dit symbool van reïncarnatie gebruikt wordt in het kader van boeddhisme omdat maar 3 procent van de bevolking eigenlijk boeddhistisch is.
's Avonds bezoeken we het weeshuis waar we verblijven. Er zijn kinderen tussen de 6 en 18 jaar die er 10 dagen tot 3 maanden mogen verblijven. Ze komen er terecht via de childline. Mensen die kinderen spotten op straat of de politie kunnen hier naar bellen. De childline heeft ook een permanentie in het station om zelf kinderen te onderscheppen. In het huis gaat het over kinderen die criminele feiten plegen om te overleven, en door het gerecht worden geplaatst. Eens ze hier zijn, gaat de organisatie op zoek naar de familie. Zo is er een jongen uit een ander district die met de trein aankwam. Hij is er al 2,5 maand maar zijn ouders willen hem niet terug. Zij hebben geen geld en kunnen niet om met zijn handicap. Hij zal nu door de overheid geplaatst worden in een soort pleeggezin, adoptiegezin of een instelling. Als hij 18 jaar wordt, zal hij werken en voor zichzelf in staan. Ik ben verwonderd dat er ook hier zo een mooi systeem bestaat dat eigenlijk sterk gelijkt op het systeem in België. Er blijven echter nog veel kinderen door de mazen van het net glippen.
