Om 5 uur vertrekken we vanuit Chennai onder begeleiding van Ashley richting Thindivanam. We maken er kennis met Mr. Susai Raj, diegene die Cecovor (centre for coordination of voluntary work & research) oprichtte in 1992. Toen hij na zijn studies terugkeerde naar zijn dorp zag hij dat dalits, gypsies, stammen en andere kansarmen het niet goed hadden. Hij kwam op tegen het kastesysteem in de kerk en belandde hierdoor zelfs enkele dagen in de gevangenis. Dit gaf hem echter een boost en steun van verschillende mensen. Ondertussen bereiken ze 35 dorpen. Men informeert hen over hun rechten door bijvoorbeeld een lied te zingen of een rollenspel te spelen. Ze proberen hen te empoweren zodat ze zelf voor hun rechten leren opkomen. Een paar initiatieven:
- crèche waar kinderen eten krijgen met overheidsupport.
- een soort van identiteitskaart in orde maken zodat ze recht hebben op bepaalde zaken zoals een stenen huis en voedsel.
- een gezondheidsonderzoek en sensibilisering rond thema's zoals de maandstonden van een vrouw.
- het helpen bij de overstromingen van 2015.
- vervoer naar scholen en inzetten op educatie.
- ze doen acties tegen kind uithuwelijking en willen nog meer inzetten op de bespreking van rechten voor de kinderen.
- childline
- womanempowerment en skills training.
Ze leveren heel mooi werk en komen op voor de armste in de maatschappij. Het valt op dat zij ondertussen nog maar 15 personeelsleden hebben t.o.v. de 45 die er vroeger werkten. Dit alles heeft te maken met de verminderde steun van NGO's. Het frustreert ons dat de overheid niet meer bijdraagt. Op deze manier blijven ze afhankelijk van het buitenland. Nog iets wat ons erg raakt is dat organisaties komen ronselen om meisjes te werk te stellen. Ze beloven na 4 jaar werken, hun trouw met het verdiende loon te kunnen betalen. Omdat de ouders geloven in het goede van de organisatie, schenken vaak hele dorpen hun kinderen weg voor 4 jaar. Na 3 jaar wordt het contract zonder financiering beëindigd omdat het kind 'iets mis deed'. Ze hebben dan al 3 jaar elke dag 14 uur gewerkt en door de stof in de katoenweverij is hun gezondheid er tegen dan heel slecht aan toe waardoor zij zelfs niet meer kunnen uitgehuwelijkt worden. Het laat niemand koud dat er zo gruwelijke praktijken kunnen bestaan. Nadien bezoeken we ook nog Siddiling village. Hier wonen 24 dalits families samen. Vorig jaar werden er in een dorp in de buurt nog twee meisjes vermoord nadat ze van een waterpomp dronken van een hogere kaste. Ze gebruikten de pomp enkel omdat er waternood was en hun voorraad op was. Deze mensen leven in hutten die afgewerkt zijn met palmbladen. Ze leven hier vaak van landbouw als er opdrachten zijn bij landeigenaars. De mannen krijgen 300 roepie/dag, de vrouwen 100 roepie/dag (lichter werk en minder uren). Het probleem van werkloosheid is groot en de organisatie werkt ernaartoe dat ze door de overheid opgenomen worden in een werkloosheidsschema. Het valt op hoe ook hier weer een samenhorigheidsgevoel en warmte wordt gecreëerd waardoor ze samen sterk staan. Volgens Mr. SusaiRaj is dit hier elke dag zo.
In het project krijgen we wat eten om aan te sterken voor de bergtocht naar Gingee fort. Dit werd rond 800 NC gebouwd door de Tamils. In de 15e en 16e eeuw wordt het verder uitgebouwd door de Nayaka's. Het werd nadien veroverd door de Adil Shahisultans, de Maratha's, de Fransen en uiteindelijk de Britten. Het is werkelijk een wonder op aarde. Er zijn religieuze elementen, grote graanschuren, magnifieke uitzichten en ook wel apen (die graag dingen afpakken). De fixe regenbui die we over ons kregen tijdens de beklimming nemen we er graag bij. We bezinnen er over de dag. We rijden tot slot met de bus door tot aan een klooster in Thirukovilur. We worden warm onthaald op het lokaal schoolfeest en maken kennis met de kinderen en hun leerkrachten. De kinderen t.e.m. 18 jaar verblijven hier omdat hun ouders niet voor hen kunnen zorgen. De ouders komen één keer per maand op bezoek. We sluiten de dag af met een maaltijd in het klooster.
