Inbavanam, hetgeen ‘gelukkig woud’ betekent, is een project in Kandiyur, een klein dorp in Tamil Nadu waar 72 gezinnen leven. Ze behoren allen tot de ‘Irula Tribe’: een van de laagste castes. Deze Dalits of outcasts werken allemaal bij grootgrondbezitters maar door de klimaatsverandering met lange periodes van grote droogte, zijn ze nu bijna allemaal werkloos. Armoede en ondervoeding zijn een groot probleem en regelmatig worden deze mensen ‘beroofd’ door geldleners, waardoor hun schulden steeds groter worden.
Met twee Community Based Programs werken we samen met deze kleine gemeenschap aan een duurzame rehabilitatie.
Voor de kinderen is er een activiteitencentrum opgestart, het ‘Will Power Coaching Center’ met twee jonge vrouwen uit het dorp als begeleiders. Normaal gezien moeten de kinderen als ze terugkomen van school, heel wat huishoudelijke taken op zich nemen. Ze hebben nauwelijks tijd om te spelen of om bij te houden wat ze op school hebben gestudeerd. Omdat de ouders weinig of geen opleiding hebben genoten, kunnen ze de kinderen ook niet ondersteunen bij hun schoolwerk. Het Will Power Coaching Center is opgericht om deze leegte op te vullen. Naast spelactiviteiten krijgen de kinderen een vorm van remedial teaching waarbij ze hun leerstof samen kunnen bespreken en inoefenen. Nu de ouders het nut en het effect van dit centrum inzien, hebben ze een beurtrol opgesteld om het centrum te onderhouden. Mensen die altijd ondergeschikt zijn geweest en nooit de smaak van het eigenaarschap hebben geproefd, hebben dikwijls een laag zelfbeeld. Nu hebben ze een eigen gemeenschapshuis waar hun kinderen graag zijn en niet alleen kunnen spelen, maar ook samen kunnen studeren.
Voor de gemeenschap is er een ‘Community Based Farming’ opgestart om te ontsnappen aan de duivelse kringloop waarin deze mensen telkens opnieuw terecht komen: van schooluitval sukkelen ze in analfabetisme, waardoor ze weinig werk vinden en armoede zijn tol eist, waardoor ze leningen moeten aangaan om te overleven, met schuldenlast en nog meer armoede als gevolg. Ondervoeding en alcoholisme sluiten de cirkel.
Met het Community Based Program werd samen met de gemeenschap gezocht naar een duurzame oplossing. Omdat alle gezinnen op boerderijen van landlords hebben gewerkt, was een cooperatief landbouwbedrijf een mogelijkheid: de hierboven vernoemde ‘Community Based Farming’.
Hier kunnen deze landarbeiders hun landbouwervaring gebruiken om op een gemeenschappelijk akker van vijf hectaren duurzame landbouw uit te bouwen. Vanuit landbouwinstituten en universitaire studiegroepen worden aanvullende trainingen gegeven op het gebied van biologische landbouw, financiële kennis en marketing. Uiteindelijk doel is de waardigheid van het dorp te herstellen.
Alle mannen en vrouwen van Kandiyur werken op de boerderij en het land van landlords, waar mannen tussen 200 en 400 rupees per dag verdienen, terwijl vrouwen slechts 230 rupees krijgen (Rs 100 = € 1.12). Op een jaar werken mannen tussen de 150 en 200 dagen, vrouwen ongeveer 100 dagen. Als het regent of tijdens het droge seizoen zijn ze werkloos en ontvangen ze dus geen loon.
De mannen verdrinken de helft van hun loon met alcohol, de vrouwen brengen het grootste deel van het geld naar huis… en spreiden hun zuurverdiende centen dunnetjes over de maand, maar komen te kort tegen het maandeinde. Dan komen er malafide microkredietorganisaties op bezoek met hun verleidelijke leningen, maar met oplopende rentes (tot 28 %) in de kleine letters... Elke zaterdag en zondag komen de geldschieters hun contributie innen. De vrouwen gaan van huis tot huis en bedelen bij hun buren om hun leningen terug te kunnen betalen en zo sukkelen ze in een ondraaglijke spiraal van leningen die soms transgenerationeel moeten afgelost worden.
