Iets met ochtendstond en goud: Herman vertrekt om 7 uur ‘s ochtends samen met Saroj om de confrontatie aan te gaan met de man die zijn vrouw elke avond mishandelt (zie verhaal dinsdag 23 juli). De man is meegaand en ziet (misschien?) zijn schuld in. We hopen dat hij het meent en dat hij niet zodra Herman weg is opnieuw begint. Als Herman terugkomt, ontbijten we allemaal samen met o.a. lekkere toastjes met Nutella. Tijdens onze voormiddagronde bezoeken we de Masjid Colony Slum, een moslimslum waar het overbevolkt, gevaarlijk en niet bepaald proper is. Ze lijken niet vrolijk te worden van onze aanwezigheid, maar de familie van de kinderen is wel dankbaar dat we tot bij hen thuis komen. We moeten dicht bij elkaar blijven en lopen tegen de stroom in: het water loopt hier tussen de huisjes door in de wandelwegen en we staan met onze voetjes onder water als we niet van steen naar steen springen. Wegens het gevaar hier mogen we geen foto’s maken van de omgeving, dus hetgeen dat we hier hebben gezien blijft jullie bespaard. Overal zitten vrouwen eten te koken op kleine oventjes en de zwarte damp vliegt ons om de oren terwijl we van hutje naar hutje springen over het kabbelende vervuilde water. Na onze beektocht keren we terug naar het huis om te lunchen. Daar komen we tot de conclusie dat Marie haar sleutel in haar koffer heeft steken en het slot dicht geklikt heeft. Als geluk bij een ongeluk haalt Valentin zijn overlevingspakket boven met daarin ducttape, ijzerdraad, een tang, een ijzerzaag en zo verder. Nu denken jullie waarschijnlijk “wat moet ge met nen ijzerzaag in India?”. Awel, slotjes overzagen! Eerst prult hij een beetje met de ijzerdraad als master in de kinesitherapie en inbreekwetenschappen, maar komt er na een poos achter dat het toch niet zal lukken. De ijzerzaag komt boven en hij begint te zagen: in een mum van tijd kan ons Marie terug aan haar kleren. Dan is het tijd om op namiddagronde te vertrekken: we zien nog vier patiëntjes. Een van hen, heeft een zware luchtweginfectie met alle gevolgen van dien en ligt plat op de grond in een donker kamertje zonder ventilator omdat de stroom niet werkt. Herman onderzoekt hem maar qua kiné kunnen we niet veel doen op het moment. We besluiten hem rechtop te zetten zodat hij tenminste wat minder ademhalingsmoeilijkheden heeft en vrijwel meteen kan hij zijn slijmen ophoesten. We maken de ouders duidelijk dat zitten hier noodzakelijk is, of dat ze hem tenminste al in langzit op de grond moeten leggen in plaats van volledig plat. Wat eigen ervaringen als hoestkindjes toch al niet kunnen doen! Tegelijkertijd krijgt Elfi zonder moeite een schattige baby op haar schoot geworpen. We zien ook Sahil, een jongen van 15 met CP en hij doet al zijn oefeningen aan ons voor. De oefeningen die hij vorig jaar van Mieke, Jill en Lieselotte kreeg, zijn er ook nog steeds bij. In de loop van de weken zullen we opnieuw bij hem langsgaan om met de ouders te praten over Sahil’s toekomst. Hij wil graag naar het middelbaar maar is ook bang dat de andere kinderen hem zullen uitlachen door zijn voorkomen en manier van doen. Deze zaken horen ook bij onze stage en we zijn blij dat Herman en Valentin ons ook hierbij willen begeleiden. De mama van Sahil heeft enkel zonen en vindt het jammer dat ze geen dochters heeft. Elfi wordt vastgepakt en bijna door haar geadopteerd en ze vraagt wanneer we nog eens terugkomen. Eenmaal terug in het huis verwerken we de dossiers, doen we nog een wasje en genieten we (…oohhh, die reebruine ogen …) van nog meer eten. Om de dag af te sluiten zit Herman zalig naar zijn havermoutpap te kijken. Slaapwel.
De drie Kuifjes
