Even pauze voor onze Drie Kuifjes, en tijd om te denken …
Lang heb ik nagedacht om dit al dan niet te posten, maar het is een deel van ons werk hier. Een erg confronterend en bepalend deel. We proberen onze studenten zo goed mogelijk voor te bereiden op werken in de slum, maar toch blijft het telkens weer een cultuurshock. Samen met hen werken, overleggen en praten helpt om die berg van problemen te overwinnen. In Delhi was er het meisje van 26, Putal, wiens man was teruggekeerd naar zijn eerste vrouw nadat Putal zwanger was geworden. De dag ervoor waren we op huisbezoek bij een meisje van 12 met een inoperabele hersentumor. Haar zuster was vorige maand slachtoffer van een gangrape. Zes mannen hebben haar mishandeld en beurt om beurt verkracht. Er is geen klacht ingediend, de mannen wonen in dezelfde slum, en kunnen wraak nemen. Langzaam herstelt ze van haar verwondingen, maar haar zelfbeeld is in gruzelementen, en zoals altijd, wordt ze beschuldigend bekeken in de gemeenschap. Iedereen weet wat er is gebeurd, dus zijn haar kansen op de huwelijksmarkt vanaf nu miniem. Huiselijk geweld is een angstwekkend groot probleem. Deze week was een van de Health Workers slachtoffer. De politie werd gebeld in de nacht van schelden en slaan, maar kwam niet opdagen. De sociale dienst die verantwoordelijk is voor genderproblemen in Bawana reageerde niet. Het was al lang bekend binnen TARA dat haar man losse handen had, maar nu was voor haar de grens bereikt, en vroeg ze hulp. Na overleg met haar werd er een opvang gezocht en zal er een klacht worden ingediend via de advocate van TARA. Drie beklemmende confrontaties met de dagdagelijkse realiteit in Delhi. Hier in Bhubaneswar herhaalt zich hetzelfde scenario…. Ook voor ons is dit, zelfs na al die jaren, telkens opnieuw, moeilijk, emotioneel, frustrerend. Voor de mensen in de slum is dit de realiteit van hun bestaan. Elke dag, achter elke deur, in elke hoek, in elke gang, overal, altijd aanwezig, De Hel. De hel waarin onze mensen, onze vrouwen moeten leven, waarin onze jonge meisjes onze Health workers moeten leven, overleven. We weten dat dit elke dag gebeurt, en kunnen daar, thuis en vanop veilige afstand abstract over denken. We weten dat het leven van vrouwen in de slum erg lastig is. We weten dat er voortdurend fysiek en psychisch geweld op hen wordt gepleegd. We weten dat 7 op de 10 meisjes en 5 op de 10 jongens misbruikt worden, dat er meisjes ontvoerd worden bij klaarlichte dag, dat er enorm veel huiselijk geweld is, dat de vele mannen het weinige geld dat er is verspelen en verdrinken. En we hebben snel onze oplossingen klaar, maar het blijft abstract, los van de werkelijkheid. Nu we weten, zien, in praktijk en realiteit ervaren dat onze Health Workers een bedreigd bestaan hebben, dat ze morgen kunnen verkracht worden, nu komt dit beangstigend dichtbij. Echt haalbare en duurzame oplossingen moeten samen met hen gezocht worden, los van de mooie theorie, en haalbaar voor deze mensen. Oplossingen waarin de gemeenschap betrokken wordt. Een eerste stap die we gaan opstarten is overleg met de ouders van onze Health Workers, daarna het gezin, waarin de broers een belangrijke rol spelen. De ouders staan achter de keuze van hun dochters om Health Worker te zijn, en zijn fier op hun dochters. Maar ze zijn te weinig betrokken met de werking. Die betrokkenheid gaan we opvoeren. De broers beschermen hun zussen te strikt, en plaatsen hen in een gouden kooi. Werken aan het beeld van de vrouw en hun zelfbeeld, het zal een werk van lange adem worden, in een gemeenschap waar men van generatie op generatie leert dat een vrouw minderwaardig is, dat een man het recht heeft zijn vrouw te slaan, dat meisjes hun eer moet beschermd worden, dus binnen moeten blijven en een sluier dragen. Dat meisjes die op straat lopen, loslopend wild zijn, er “zelf om vragen”, dus schuldig zijn. Niets doen is geen optie. Misschien proberen we een berg zand te verplaatsen met een koffielepel. Maar wij, onze mensen in de slum en vooral de meisjes en de vrouwen, wij willen aan de slag met onze koffielepel. Een zin van Ernst Bloch spookt dan door mijn hoofd; “Wees realistisch, denk het onmogelijke”.
Herman
Ter aanvulling van Herman’s verhaal vinden we het volgende ook vernoemenswaardig: vandaag vond het “Felicitation Program” plaats in de conference hall van het Ruchikagebouw waar we verblijven. De volledige board, waar ook Herman lid van is, was aanwezig, inclusief de 96-jarige fit en montere president. Benudhar geeft een speech en bedankt Herman en de sponsors van Bodhi-Project uitgebreid voor hun morele en financiële steun in de herstellingswerken na cycloon ‘Fani’ die in mei over Orissa raasde. Herman en Valentin ontvangen als blijk van appreciatie: een rituele stola en een oorkonde. Ook Herman mag speechen en de toeschouwers zijn onder de indruk. Na de plechtigheid nemen Saroj, Dipti en Smiley ons mee naar Ekamra Haat, een park met winkeltjes van kunstenaars en sluiten we de dag samen af met chai en Maaza.
Evelyne
