Terug aan het werk: in een van de grootste slums van Bhubaneswar bezoeken we vijf kinderen. We worden toch weer even met onze voetjes op de grond gezet en zien wederom weer veel miserie. Herman’s drempel ligt vandaag wat lager en de mijne ook. Valentin fungeert als neutralisator voor de frustraties en leidt de voormiddag in goede banen. Giteswari, een van de kinderen die we zien, heeft het syndroom van Down en dat komen we hier eigenlijk amper tegen. Bij onze binnenkomst zien we een sta-tafel en we vragen of deze gebruikt wordt. De mama antwoordt dat ze deze dagelijks gebruikt en toont hoe ze het kind erin zet. Het ziet er meer uit als een folter-tafel dan een therapeutische sta-tafel en Herman en Valentin hebben snel door dat ze niet volledig de waarheid spreekt. Giteswari stribbelt ook enorm hard tegen en ook daaraan merken we dat ze het niet gewoon is om hierin te staan. De tafel heeft een inclinatiehoek van 90º die ervoor zorgt dat ze continu het gevoel krijgt dat ze voorwaarts dreigt te vallen. Na een tijdje komt de aap uiteindelijk uit de mouw: de sta-tafel wordt niet meer gebruikt sinds voor cycloon Fani en de mama zet Giteswari twee keer per dag in een hoekje om haar recht te leren staan. Ook daarbij Giteswari van slag maar het heeft wel een therapeutische noodzaak. Gelukkig neemt de moeder haar erna in haar armen en vertellen we dat zeker het contact met de moeder essentieel is. We zijn dan ook blij om te horen dat ze dit meerdere uren per dag doet. Een ander kind, Bedant, heeft tien minuten voor onze aankomst een epileptische aanval gedaan waardoor we niet veel therapeutische oefeningen kunnen doen. In het algemeen is hij een vogel voor de kat… Mentale retardatie, cerebral palsy, epilepsie en leven in een slum… Niet gemakkelijk en spijtig voor het kind dat het hier geboren is. Eigenlijk is het spijtig voor elk kind dat hier geboren wordt, in een land dat soms 70 jaar achter loopt op de Westerse landen, in een land waar de mentaliteit naar vrouwen toe nog dateert vanuit de middeleeuwen, in een land waar het bijna de standaard is in bepaalde gebieden om below the poverty line van anderhalve dollar per dag te leven en in een land waar het op veel plaatsen zo vuil is… Als ik elke avond het verhaaltje schrijf blik ik terug op de dag en komen mijn frustraties weer even boven, maar alleen op deze manier kunnen we jullie laten meeleven in wat we hier zien en duidelijk maken dat er dringend verandering nodig is. Begrijp me niet verkeerd, India kan ook ontzettend mooi en rustgevend zijn, zoals gisteren op de rivierkant en in de sierlijke tempels, maar door het werken in dit project komen we vooral in contact met de negatievere kanten van India. Er zijn gelukkig ook ouders die héél goed voor hun kind(eren) zorgen, projecten en health workers die zich inzetten om de gehandicapte kids, die vrouwen en algemene populatie een kans op beter leven proberen te geven. In de namiddag bezoeken we nog twee andere slums: Sciencepark Basti, gelegen naast een science park op Indische wijze en Patharabandha Basti, een minder veilige buurt. Saroj en Smiley zorgen goed voor ons en letten erop dat we niet te veel blijven stilstaan. Al bij al merken we er eigenlijk niet veel van en als ze het ons niet gezegd hadden, was het ons waarschijnlijk niet opgevallen. Smiley komt soms alleen in deze slum, maar blijkbaar is het voor haar en Saroj niet onveilig omdat ze niet opvallen in de menigte. Wij daarentegen, als drie Kuifjes vallen we wel redelijk op en om die reden zullen we volgende week niet meer terugkomen naar deze slum zonder Valentin en Herman als beschermheren. ’s Avonds aan tafel kunnen we de dag weer afsluiten met een gemoedelijke sfeer en met een gerust en gelucht hartje gaan slapen.
Evelyne
