De voorlaatste dag samen met ons vijfjes: zaterdag vertrekken Valentin en Herman naar Chennai om daar in een ander project te werken. We bezoeken nog een aantal patiënten die we nog niet hebben gezien de afgelopen weken. Onder hen is Prem: een elfjarig kereltje dat zijn mannetje pas weet te staan sinds een paar jaar. Een aantal jaar geleden kwamen Herman en Valentin voor het eerst bij hem: hij ging niet naar school maar was er wel slim genoeg voor, dus eigenlijk weer een verspild talent. Daarnaast keek hij enkel tv, trok hij zich enkel op aan de muur om te kunnen stappen maar was er voor de rest weinig initiatief. Naast de kinesitherapeutische oefeningen werd Prem naar school gestuurd en praatten ze met de meester. Prem is slim en daar moest iets mee gedaan worden, het mag niet zomaar verloren gaan. In de afgelopen drie jaar is hij veranderd van een schuw kind naar een opengebloeide slimme jongen die zijn plezier haalt uit tekeningen maken en sociaal zijn. Kort gezegd, een lichtpunt in al het harde werk hier. Maar ook vandaag is het jammer genoeg niet enkel rozengeur en maneschijn. In één van de slums is er extreem veel armoede en miserie. We gaan initieel met het idee om hier één kind van een familie te onderzoeken en te behandelen maar komen ter plaatse tot de conclusie dat zijn broer ook Cerebral Palsy heeft. Ondanks de last op de schouders van de ouders, zorgen ze wel goed voor hen en dat mag ook gezegd worden. Een ander gezin woont met vijf man in een hutje van 2 op 4 meter zonder stoelen, kussens of bed. Hetzelfde bij Rajeswari die we als laatste zien vandaag: ze heeft Cerebral Palsy met een éénzijdige verlamming van de linkerkant en kan zich redelijk goed behelpen qua staan en stappen. Het probleem bij haar ligt vooral in haar linkerhand. Ze is 9 jaar en lijkt een slimme meid. Ze gaat gelukkig naar school, maar we weten nooit 100% zeker dat dat hier ook daadwerkelijk “actief leren” betekent. We denken erover om haar aan te leren dat ze met haar rechterhand haar linkerhand zelf kan mobiliseren, aangezien er in deze slum geen health workers zijn. Dit soort dingen kunnen we vaak moeilijk aan de ouders aanleren omdat ze hier de gewoonte hebben om nogal bruut om te gaan met elkaar, zelfs met hun kinderen. We denken er nog even over na en tegelijkertijd probeert Evelyne een aantal oefeningen met haar. We zien dat ze alles snapt, zich goed kan concentreren en zich moeite doet om de oefeningen goed uit te voeren. Hoe meer ze de oefeningen samen doen, hoe beter haar hand meewerkt maar zoiets lukt nooit op 1 2 3. ‘s Avonds hebben we het geluk dat we met ons drietjes weer kunnen reflecteren over de dag en de patiënten die we gezien hebben.
Slaapwel allemaal! De drie Kuifjes
