De drie Kuifjes, Bhubaneswar
Vandaag splitsten ook onze wegen: in de voormiddag gaan Marie en Elfi samen op pad met Karunakar en vormen Evelyne en Dipti een team. In de namiddag wisselen we waarbij Elfi met Dipti meegaat en Smiley Marie en Evelyne begeleidt. Een redelijk gestructureerde en productieve dag waarbij het plan goed gevolgd wordt. Omdat de slums waarin we werken zich soms over een groot gebied uitstrekken, verplaatsen we ons los van elkaar met verschillende transportwijzen: Marie en Elfi met de bolderkar, Evelyne en Dipti met de scooter, daarna Marie en Evelyne met de benenwagen en Elfi en Dipti met de Bolero. Er zijn geen spectaculaire verhalen vandaag, maar we hebben wel goed werk kunnen leveren. Tijdens onze huisbezoeken was er ook steeds een health worker bij en konden we haar oude en nieuwe oefeningen voordoen, laten oefenen op een echt kind en corrigeren indien nodig. We zien dat ze het met veel liefde doen en merken dat onze trainingssessie van afgelopen week zijn vruchten heeft afgeworpen. De vrouwen komen ook steeds losser naar ons toe, durven meer om tips en feedback vragen en zijn minder verlegen. Ook de oefeningen die ze met de kinderen doen worden steeds beter want, … oefening baart kunst! We worden niet alleen blij van het feit dat de kinderen vrolijk worden van hun aanwezigheid, maar ook van het feit dat we weten dat ze de oefeningen onder de knie hebben en de kinderen gaan blijven helpen als wij eenmaal weer wegzijn en er geen supervisie meer is tot Herman, Valentin en de nieuwe lading studenten arriveert. Omdat we ook multidisciplinair werken, letten we ook op de algemene hygiëne en tandhygiëne. Bij een van de kindjes van de voormiddagronde wordt opgemerkt dat de tandjes rot zijn tot aan het tandvlees en vraagt het Kuifje aan Dipti om de uitgelegde tandenpoetstechniek te vertalen voor de mama. Daarna vertelt de mama dat ze de tanden van haar vijfjarig zoontje Surya poetst met honing… Pure suiker… Logisch dat de tanden rot zijn en de mama is zich van geen kwaad bewust omdat men hier vertelt dat honing antiseptisch kan zijn voor de wondgenezing. Na het gesprek is het nut van tandpasta haar duidelijk geworden en zal ze het gaan kopen, zegt ze. Weer iets voor ons om nog op te volgen deze week. Onze oefeningen van vandaag bestaan grotendeels uit reiken en grijpen, stimuleren tot kruipen en staan, hoofdcontrole stimuleren in buiklig en zit, passieve mobilisaties ter behoud van de bewegingsmogelijkheden maar ook zeker niet te vergeten: samen spelen. Eenmaal terug herenigd om 18u, vertrekken we samen terug naar the office om nog wat aan onze taken te werken, de ICF-dossiers van de kinderen aan te vullen, korte aanbevelingen te schrijven voor de behandelingen en héérlijk te genieten van Nondo’s kookkunsten.
De drie Kuifjes
De twee Veteranen, Chennai
Evidence Based Practice is een van onze stokpaardjes, dus mochten we vandaag een les geven in het laatste jaar Social Work in Loyola College. De studenten zijn aandachtig, en verslikken zich niet als ik, onweerstaanbaar, in onverdunde vorm ook homeopathie aanpak. Namiddag werken we in National Domestic Workers Movement van sister Vallar, opvolgster van Jeanne Devos. Op 2u rijden van Chennai is er een nieuw woongebied, met meer dan 20 appartementsblokken, hoog gestapeld en dicht op elkaar. Zelfde verhaal als in Delhi, Bawana; de slumbewoners van Chennai werden in massa’s naar hier gebracht. Zonder verhaal, gewoon verplaatst naar een appartement in een toren waarvan de liften zelden werken, waterkranen “droog” blijven en elektriciteit meermaals per dag uitvalt. Dus geen licht, geen airco, geen fan… Maar ook geen school, geen winkel … niets. Niets! Dat was vorig jaar. Bij ons bezoek nu zien we dat de slum zich toch wat georganiseerd heeft. Wie durfde heeft het risico genomen om een klein winkeltje op te starten. Enkele Domestic Workers hebben terug wat werk gevonden, omdat Chennai begint uit te deinen en er al enkele woningen staan van rijke mensen waar ze als huishulp aan de slag kunnen. De andere Health Workers zijn ofwel duidelijk werkloos, of ze gaan toch naar hun vroegere werk in Chennai, ondanks de transportkosten. Dikwijls omdat hun bazen in Chennai goed voor hen waren, en hen nu wat meer betalen, omdat ze hun huishoudhulp graag houden. Na het hectische werk in Bhubaneswar brengt werken in Chennai me meestal wat rust, met ook tijd voor lezen en denken. Vandaag niet dus. We hebben een 20tal Domestic Workers op consult gehad. Enkelen werken nog in Chennai, maar de meesten hebben geen werk en dus geen inkomsten. In mijn consultaties vraag ik niet alleen naar de lichamelijke klachten: met vragen over hun gezin, de kinderen en over “gelukkig zijn” groeit er meestal een kiem van vertrouwen. De consultatie loopt dan wel uit, maar de echte problematiek komt bovendrijven, en het sociaal werk kan beginnen. De grote meerderheid van de vrouwen op consult worden bijna dagelijks geslagen door hun alcoholverslaafde man. Een grootmoeder, 58 jaar, is verstoten door haar man. Haar enige dochter is gehuwd in een “love marriage” en heeft een dochtertje van 8. Haar man, die goed werkte en zijn gezin goed verzorgde, is sinds twee jaar verslaafd aan alcohol en slaat zijn vrouw bijna dagelijks. Grootmoeder is één brok verdriet, maar is dankbaar omdat ze haar verborgen verhaal nu toch kon vertellen. Maar ook omdat we haar perspectief bieden. De Social Worker zal haar verder opvolgen en een buurvrouw vangt haar vandaag op. En zo vallen we opnieuw in de ellendige problematiek van huiselijk geweld. Ook hier, in Chennai. Maar er zijn gelukkig ook positieve ervaringen: een zeer creatieve, empathische jonge Social Worker was vandaag onze assistente. Ze stapte direct mee in onze manier van werken en motiveerde de vrouwen door haar enthousiasme. Een plezante verrassing in deze droefenis. En, ik kreeg net het aanbod om een maandelijkse column te schrijven in een sceptisch magazine…
Herman
