De drie Kuifjes, Bhubaneswar
Vandaag opnieuw een verdeelde dag in vele opzichten: de drie Kuifjes werden verdeeld, de gevoelens waren verdeeld, zelfs het weer was verdeeld. We startten deze morgen met een broeierige temperatuur, patiëntjes met een minder rooskleurige toekomst en twee aparte groepjes. Marie ging vandaag op wandel met Dipti, en Elfi en Evelyne met Saroj. Hoewel de helft van de kinderen die we vandaag zagen, mentaal ook ernstig beperkt waren, krijgen we wel het gevoel dat ze onze aanwezigheid en aandacht appreciëren. We kunnen de oefeningen soms wel, dan weer even niet adequaat uitvoeren om verschillende redenen: twee kindjes, Irfan en Priya, hebben veel last van onwillekeurige ophistotonus: een fenomeen waarbij iemand zich volledig uitstrekt, inclusief de nekspieren. Bijgevolg is dat, als het kind op de rug ligt, het een boog/brug vormt waarbij enkel de voeten en het achterhoofd de grond nog raken. Bij de minste externe prikkel (te hard praten, niezen, een te ruwe aanraking) wordt dit uitgelokt waardoor de passieve mobilisaties naar flexie bijna onmogelijk worden zonder het kind bij wijze van spreken te forceren. Op zo’n momenten kunnen we enkel het kind kalmeren, want verdergaan met mobiliseren zal de spasticiteit alleen nog maar meer uitlokken. Ook Rosy hebben we vandaag opnieuw bezocht: het jongste kindje dat we zien binnen het project en het kind waar ik (Evelyne) het vorige toch wel zwaar bij had (nvdr: extreem hoge koorts, bijna levenloos, haar oma die vroeg om Rosy met me mee te nemen naar België). Ook vandaag viel het me bij haar wat zwaar… Vorige keer hoopte ik dat ze zich zo slap hield door haar hevige koorts en ziekzijn, maar vandaag merkten we dat er ook bij haar een beperkte toekomst in het verschiet ligt. We leren vooral de mama en oma aan dat ze haar goed moeten positioneren voor het comfort van hun (klein)kind en om verdere contracturen van haar nekspieren te voorkomen. We laten de voormiddag even bezinken en in de namiddag slaat alles om: een afgekoelde temperatuur, de drie Kuifjes weer samen op pad en succesbeleving voor en met de kinderen. Bij Prem zoeken we naar oplossingen om hem aan te leren hoe hij van zit naar stand kan gaan, maar bij gebrek aan middelen hebben we nog steeds onze improvisatie. Een van ons fungeert als stoel terwijl Prem zich aan het bed omhoog trekt. Hij doet zo veel moeite en is gemotiveerd om te oefenen, alleen lukt het nog niet helemaal. Een slimme jongen met intellectueel potentieel maar met twee benen die niet helemaal werken zoals hij dat wil. Hij is wel in staat zichzelf te behelpen op zijn eigen manier omdat hij heel inventief is. Achteraf spelen we nog even met hem: voetballen met een geïmproviseerde bal, en patatten tegen Dipti gooien. Ook andere Prem stond vandaag opnieuw op het programma, en zoals reeds vermeld is hij een van de succesverhalen van Herman en Valentin (cfr. donderdag 1 augustus). Als we hem namiddag van school gaan halen, is het voor ons allen duidelijk dat van Prem een gelukkig kind gemaakt werd. Tijdens de oefeningen doet hij zijn uiterste best om alles zo goed mogelijk uit te voeren. Ik (Marie) raakte er zelf van gemotiveerd wanneer Prem zijn superman houding tevoorschijn toverde: telkens wanneer hij in stand evenwicht moet houden, steekt hij zijn borst vooruit en maakt hij stevige vuistjes. Werkelijk inspirerend om te zien hoe een kind zijn lichaam weet te hanteren, ondanks de aanzienlijke hersenschade. Onze laatste patiënt van vandaag is Licy. Voor we naar haar toe gingen, bereidde ik (Marie) enkele oefeningen voor om Licy's handfunctie te oefenen omdat ze een spastische, niet erg functionele linkerarm/hand heeft. De werkomstandigheden in India dwingen je als kinesitherapeut om nog inventiever te zijn met de spullen die je gebruikt tijdens therapie. Daarom oefenden we Licy's vinger- en handbewegingen met felgekleurde wasknijpers, een kapstok, kettingparels, een fles water, een zelfgemaakt balletje, ... Licy zo gelukkig zien tijdens de spelletjes, en het effectief nuttig zijn van de oefeningen schonk ons erg veel voldoening en blijdschap. Zo konden we toch met een lach op het gezicht onze werkdag afsluiten. ’s Avonds slaat het weer volledig door en woedt er een grote onweersbui. BOEM, een harde donderslag en niet veel later valt de stroom uit voor een dik uur. Onze klerenwasroutine wordt uitgesteld tot later en we maken er nog een gezellige avond van.
De Drie Kuifjes
De twee Veteranen, Chennai
Chennai was vandaag als een sauna, niet dat ik daar ooit in ben geweest, maar ik denk dat een sauna zo moet voelen. Schroeiend warm en zweterig, loom en drukkend. Toch waren we aan het werk: opleiding van de Health Workers van OfERR, de vluchtelingenorganisatie van de Sri Lanka Tamils in Tamil Nadu. Vandaag was er een vorming in Chennai en morgenavond vertrekken we naar Erode waar een vluchtelingenkamp ligt. Gladston en Flo, onze vrienden in Chennai waren vandaag 16 jaar getrouwd, en wij mochten mee aanschuiven voor de feestmaaltijd. Een typische dorpsmaaltijd op een bananenblad vol met lekkere curries, parotta, raita, kurt, idli, uttapam, enz. De spijsvertering zal wat tijd nodig hebben...
Herman
