De drie Kuifjes, Bhubaneswar
Ook vandaag twee groepjes: Elfi met Saroj en Evelyne met Dipti. Marie bleef vandaag in the office met ferme buiklast. Voor mij (Elfi) voelde vandaag aan als een succeservaring: de patiëntjes waren allemaal heel actief en werkten goed mee. Het is fijn om te zien dat er toch ook heel wat kinderen met potentieel aanwezig zijn. Saroj en ik gingen op bezoek bij Jeban, een jongen met felle contracturen in zijn beentjes die de vorige huisbezoeken niet al te blij was met onze komst. Vandaag was dat anders: hij had plezier in de oefeningen en deed goed mee. Hij lachte veel en daarna liep het zelfs uit tot een dansles en uiteindelijk leidde het tot een knuffelsessie om af te sluiten. Het is heerlijk om te voelen hoe mijn hart vult met de liefde van een kind. Mijn hart brak dan ook een beetje toen ik door moest naar het volgende patiëntje, aangezien Jeban niet wilde dat ik wegging en mij stevig vast bleef houden... Het is geen fijne gedachte dat we de kinderen na zo’n korte tijd al moeten ‘achterlaten’. Maar ik houd de positieve gedachte vast dat onze bezoeken (met nieuwe oefeningen, het opleiden van de health workers, positioneringen, educatie voor de ouders, ...) voor hen mogelijks wel een verbetering in de toekomst zou kunnen brengen. Een van mijn (Evelyne) patiënten is jarig vandaag en we hielden een klein feestje: oefeningen die zowel functioneel als kindvriendelijk zijn en als afsluiter de ‘kieteldood’. Ook de andere kindjes van vandaag werkten goed mee, zelfs Ankita die normaal schuw is. We oefenen het reiken, grijpen, gooien, van zit naar stand gaan en staan maar ook haar cognitieve functies. Als beloning mag ze een filmpje kijken op de gsm. Dipti is vandaag weer plaaggeest van dienst: als Ankita haar mondje opent, druppelt hij er limoensap in en wat een gekke bekken trekt ze daarvan! Een leuke voorlaatste dag en we vinden het toch steeds moeilijker worden om afscheid te nemen van de kindjes... Een andere anekdote: India zoals het is, op zoek naar rupees. Voordat je in India aan geld kan geraken moet je eerst een immens grote plas trotseren waar je tot je enkels instaat, om dan het bankkantoor in te stappen en erachter te komen dat er slechts 500 rupees (nvdr. nog geen €10) beschikbaar is, 100 meter stappen in de gietende regen naar het volgende bankkantoor om er daar achter te komen dat beide bankautomaten niet werken, naar het bankhoofdkantoor rijden waar ze foreign exchanges kunnen doen met maestro en MasterCard maar daar beweren dat die kaarten enkel werken in grootsteden zoals Delhi, Mombay en Chennai, en uiteindelijk gewoon nog eens zelf proberen mét succes. ‘s Avonds kunnen we voor de voorlaatste keer nog eens genieten van Nondo’s overheerlijke “good pood” en werken we onze stageopdrachten af.
De Drie Kuifjes
De twee Veteranen, Chennai
Chennai blijft een stad vol onverwachtse ontmoetingen. Vandaag "ontdekten" we de International Justice Mission, www.ijmindia.org, een organisatie die samenwerkt met NDWM waar we eergisteren gewerkt hebben. IJM werkt vooral rond "Bonded Labour" en "Human Trafficking", mensenhandel waarbij vooral kinderen worden verhandeld. De kinderen worden dan verhuurd of verkocht om te werken in steenbakkerijen, confectieateliers en allerlei handeltjes. Of ze komen terecht in de prostitutie... Ondanks verschillende wetten blijven bonded labour en trafficking een plaag in India, omdat er veel geld mee verdiend wordt en corruptie een nog grotere plaag is. We zijn verlekkerd op puri, een soort pannekoek die je overal langs de straat en in restaurants kan krijgen. Onlangs is er in Chennai een bende opgerold die 11 bonded labourers, 9 jonger dan 18 jaar, gevangen hielden. Elke dag moesten ze 18 uur lang zonder pauze, puri's maken. Geen loon, slechts één maaltijd per dag en hun paspoorten afgenomen zodat ze zeker niet konden vluchten. De eigenaar sloeg hen als ze niet genoeg produceerden, en misbruikte hen regelmatig. IJM kreeg een tip en is op 12 januari van dit jaar het fabriekje binnengevallen, samen met politie en een vertegenwoordiger van de overheid. De kinderen werden verzorgd, opgevangen en werden uiteindelijk herenigd met hun ouders. De eigenaar van de fabriek zit nu in de gevangenis, opgesloten.
Herman
