We starten de dag met een stevig ontbijt om de voormiddag goed door te geraken tot onze lunch vanmiddag. We hebben in totaal twaalf patiëntjes gezien: van anderhalf jaar tot 15 jaar. Over het algemeen kunnen we onze onderzoeken goed doen en iets betekenen voor de kinderen, maar ook vandaag kregen we te maken met moeilijke gevallen... Na de consultatie van het eerste kind is de mama moedig genoeg om ons te vertellen dat er elke avond sprake is van huiselijk geweld door haar man. We kunnen daarbij niet zomaar wegkijken, en Herman besluit om morgen samen met Dwivedi haar man hierover te confronteren. Elfi, Marie en ik zijn het er 100% over eens dat we blij zijn dat Herman en Valentin meedoen in deze projecten. Ze bekijken niet enkel hun vakgebied maar duwen zich ook af tegen al het andere onrecht dat gaande is op de plaatsen die we bezoeken. Verderop zien we een klein meisje, Rosy, van anderhalf jaar oud met hevige koorts. We kunnen niks doen voor haar CP omdat ze te ziek is nu. Ik neem haar op schoot en probeer haar in slaap te wiegen. Herman is ondertussen ook even bezig met de opa die cataract heeft: 3 augustus zal de man naar het ziekenhuis moeten voor verder onderzoek en eventueel een operatie. Op het einde van ons huisbezoek aan Rosy, geef ik haar terug aan de mama en brabbelt de oma iets tegen mij. Dipti, onze kinesist, vertaalt wat ze zei “Neem haar mee naar huis om voor haar te zorgen”. Mijn hart breekt in twintig verschillende stukken... Met een krop in mijn keel pakt de oma mij vast en ze begint te wenen, ook Marie en Elfi krijgen een dankbare knuffel van haar. We hebben het alledrie moeilijk, en eenmaal buiten wordt het me eventjes te veel. Bij twee andere patiëntjes kunnen we echt zien dat de kinderen oprecht blij zijn dat ze gewoon recht op kunnen zitten tegen ons aan: gewoon deel uitmaken van het gesprek, van de groep, van het sociale leven laat deze kinderen zo mooi openbloeien. Ze veranderen van een stil kind in ruglig tot een actief kind in zit en hieraan kunnen we ons optrekken tijdens moeilijkere momenten. We doen het werk hier heel graag, ook al zijn er veel confronterende en moeilijke zaken waarmee we in contact komen: de liefde die we terugkrijgen van deze kinderen is puur en overtreft voor mijn gevoel al het negatieve. ‘s Avonds kunnen we de emotionele gevoelens deels wegspoelen, samen met al het stof in onze hypermoderne wasmachine.
Slaaplekker, Evelyne
